Truman Show

En sevdiğim filmdir Truman Show!

Etrafındaki herkesin; eşi, arkadaşı, iş arkadaşı, komşusu, karşılaştığı insanlar; birer oyuncu olduğunu bilmeden 30’lu yaşlarına ulaşmış, dev bir stüdyoda yaşamıştır Truman!

Dünyanın gerçekliğini, bize sunulan haliyle kabul ederiz. (Demişti yapımcı Christof)

Etrafındaki herkes oyuncudur ve duyguları rol icabıdır!

Bu sahteliğin içinde tanımlayamadığı bir mutsuzluk yaşar.Tek istediği Fiji’ye gitmektir fakat o da küçüklüğünde kendisine yaşatılan travma ile engellenmiştir.

Fakat Truman uyum sağlamış görünse de bu sahteliğe, kafasında sorular vardı!

Ona gerçeği söyleyecek kadar seven ve dürüst olan tek kişiden hatırında bir çift göz kalmıştır ve Truman dergilerden gizlice kestiği gözler ile o yüzü oluşturmaya çalışır.

Hüzünlü ama sonu iyi biten bu film sahte ilişkileri rol yapan insanları anlayabilmek adına biraz detaylara dikkat vermemiz gerektiğini öğreniyoruz.

Soruyorum ben de kendi kendime: kim gerçekten sevdi?Kim rolünü oynadı?Kim ne öğretti? Kim aşağı çekti? Kim kullandı?

Ve korkutulduklarımı aşarak set dışına çıkabildim mi?

Evet çıkabildim!

Gözlerin gerçek sahibini buldum ve tüm sahtelerin maskesini düşürdüm!

Önce üzüldüm, sonra hafifledim ve hayatımı geri kazanmaya başladım!

Kızgındım başta!Bununla beraber farkettiklerime sevindim, şükrettim ve herbirinin beni amacıma ulaşmak için iteklediğini anladım.

Onlar sadece rollerini oynadılar!Tabi ki bu onları masum yapmaz fakat suçlu da yapmaz!

Hayat bir oyun, kurulu bir sette bir filmden ibaret, anladım!

Truman gibi sordum:

“Hiçbir şey mi gerçek değildi?”

Ve Christof’un cevabını hatırladım:

“Sen gerçektin. Seni izlemeyi bu kadar güzel yapan da buydu.”

Evet! Ben gerçektim!

Şimdi zamanımı çalan, duygularımla oynayan tüm OYUNCUlara veda edip Fiji’ye yola çıkmak üzere hazırlanıyorum!

Film bitti!

Günaydın! Ve olur ya belki sizi göremem; iyi günler, iyi akşamlar ve iyi geceler. (Truman)

Banu Ergün