Manifesto

Dünyanın hemen heryerinde bazı dönemlerde çeşitli protestolara eylemlere şahit oluruz.

İnsanların toplu isyanları zaman zaman hoş bir birlik duygusu ile hamasi duygularımızı harekete geçirirken “acaba burada kitle olarak bu isyana, itiraza katılanların bireysel yaşamlarındaki durumları katıldıkları kitlesel hareketle ne kadar örtüşüyor?” sorusu kurcalamıştır kafamı.

Sözgelimi kadın hakları savunucuların kaçı erkek onayını rüzgar olarak arkalarına almak için hemcinsinin giyimine bok atmış, “haketmiştir canım öyle gezilir mi” demiştir kıskançlıkla?

Yada hayvan hakları için duyarlı bireylerden oluşan, bir canlı olarak hayvanların istismar edilmesine köpürenlerin kaçı insan söz konusu olduğunda aynı duyarlılıktadır?

Hükümetlerin yalan beyanlarına, manüplasyonlarına dikkat çekenlerin kaçı kendi hayatlarında menfaatleri doğrultusunda yada kıçlarını kurtarmak için yalan söylemiş yada duygu manüplasyonu yapmıştır?

Yolsuzlukla mücadele için tencere kapak pencereye çıkanlarının kaçının bankalara, devlete ve bireylere borcu vardır!Kaçı birilerinin imkanlarını sömürmekte mahsur görmez ve kendileri için durumu kurtarmak için uydurulmuş fetvalar verir?

Politikacıların pişkin açıklamalarına ekran başında, dost meclisinde, kahvehanelerde ” vay puşt!Milletin gözünün içine baka baka pişkin pişkin konuşuyor!” diyerek kınarken kaçı kendisini pişkinlikle aklamıştır çürük vicdanlarında!

Yani diyeceğim o ki “kendi içini bok götürürken” dışındakileri eleştirenler, erdem maskesi takanlar, gaz maskeleri ile maceraya katılanların kaçının kendi hayatı temizdir?

Genelden şikayet ederken insana indiğimizde kaçı bütünden tiksinebilecek kadar doğru yaşıyordur?

Hayatımda böyle insanlara denk geldim!

Yılandan korkmam yalandan korktuğum kadar deyişiyle ahkam kesenler arasında maçası sıkışınca dillerinden kayarcasına dökülen yalanları gördüm!

Ne yaptıysam kendim yaptım, kimse yoktu yanımda diye ajitasyon yapanların, böbürlenenlerin yanında neden kimsenin olmadığını ;”Beni kimse anlamıyor” klasik serzenişinin aslında kibir,özgüven eksikliği ve bozuk ruh sağlığı olduğunu anladım!

Karma, tekamül gibi süslü kelimeleri fütursuzca kullananların ektiğini biçecek olmanın kaçınılmazlığından bi haber, düşük bilinç ve ucuz mizaçları ile burnu bokta kanadı gökte hallerini gördüm!

Mağduriyetleri hep dilinde gözyaşları hep ucunda olanların fırsat bulunca aynı boku yiyebildiğini, sadece o ana kadar buna hiç fırsat bulamamış oldukları için maskelerini şahane taşıdıklarına şahit oldum!

Bu insanların sadece magazin olsun, bir etiketim olsun diye vatandaşlık görevim oy vermek derken her vatandaşın boynunun borcu olan vergi borçları için uykusuz kalmadıklarını gördüm!

Kitle hareketlerinden hep etkilenmiş ancak kitleyi oluşturanların kara kutularından hep şüphelenmişimdir.

Haksız da değilmişim yani, öğrendim.

Direnişin, hakkını arama savaşının öncelikle bu tiplere karşı başlatılarak böyle insanların tek tek ifşa edilmesinin bütünün hayrına hizmet etmenin gerekliliği olduğuna karar verdim!

Kitleler içinde kamufle olmuş habis ruhları temizlemenin en büyük mücadele olduğuna olan inancım ile de kılıcımı çektim!

Banu Ergün