Hudayinabit

Pek de sevdiğim bu Farsça kelime geliverdi aklıma.

Öyle sözlük gibi yazmayacağım anlamını fakat, el değmeden tedrisattan geçmeden kendi kendini bulmuş; Nebat ise bahsettiğimiz ,avrupa gübresi tatmamış, GDO ile tanışık olmayan; insan ise mevzu bahis, yanlış öğreti ve eğitimlerle orijinalliği bozulmadan nevi şahsına münhasır dosdoğru yetişmiş manasında, “oluş”un özünü izah eden kelime bana göre, Hudayinabit.

Demek ki insan önce dağda öylesine bitmiş otun kendi kendisi oluşu gibi önce kendi olacak, oluşunu sevecek.Başkasına göre şekillenmeden yahut benzemeye, beğenilmeye çalışmadan; çiçeksizse tomurcuklanayım diye yormayıp dikenini sevecek, özünü özütünü yaradılışını sevecek!Rüzgara teslim, yağmurla yetinen ama illaki kendinden memnun olacak!Pencere önü çiçeği gibi suyuna güneşine müteşekkir , yaradandan geleni kulundan zannedip şirinlik yapmayacak!

Hudayinabit!

Kimse için değil, kendi için kendi gibi olan; kimseden değil kendinden alan; düşünen, sorgulayan, etkilenmeyen ama öğrenen kendi akıl süzgeci ile meşrebini çizmiş.

Ne olmak istiyorum diye düşünürken “geç mi acaba” vehimlerini koyup kenara, Hudayinabit ‘ e dönüşmek yine cevabını verdim kendime.

Oluşlarımız, dönüşlerimiz, buluşlarımız hep kendimiz,kendimize ve kendimizi olsun.

Banu Ergün